غروب جمعه است وباز هم تو نیامدی ومن هنوز در جادههای انتظار راه می روم پاهایم زخمی است ، ولی خسته ، هرگز . 
میدانم ندیدنت نه بخاطر تو که بخاطر غفلت من است و از غروب جمعه می فهمم که هنوز مهیای حضورت نشده ام .
 اما ندیدن آن چهره ی زیبا و نشنیدن ان صدای ملکوتی ، مرا بی قرار کرده است.
میدانم در آدینه هی میایی وبانگاه مهربانت ، زنگار دلها را میزدایی؛ حتی اگر یک روز به آخر دنیا باشد
من به کوچه ای که از آن می گذری به زمینی که پای بر آن می گذاری ، غبطه
می خورم ،
 عرش نشین من ! 
هر کسی را می بینم می خواهم برای آمدنت دعا کنند ، حتی از درختان کنار خیابان خواسته ام .
 با دست های سبزشان برای ظهورت دعا کنند

                                              مولای من !
                                      ( بیا و قصه ی تلخ فراق را پایان ده )

به مژگان سیه کردی هزاران رخنه در دینم                       بیا کز چشم بیمارت هزاران درد برچینم
الا ای همنشین دل که یارانت برفت از یاد                        مرا روزی مباد آن دم که بی یاد تو بنشینم
جهان پیراست و بی بنیاد ازاین فرهادکش فریاد                 که کرد افسون و نیرنگش ملول از جان شیرینم
ز تاب آتش دوری شدم غرق عرق چون گل                       بیار ای باد شبگیری نسیمی زان عرق چینم
جهان فانی و باقی فدای شاهد و ساقی                        که سلطانی عالم را طفیل عشق می بینم
اگر بر جای من غیری گزیند دوست حاکم اوست                حرامم باد اگر من جان به جای دوست بگزینم
صباح الخیر زد بلبل کجایی ساقیا بر خیز                           که غوغا می کند در سر خیال خواب دوشینم
شب رحلت هم از بستر روم تا قصر حورالعین                      اگر در وقت جان دادن تو باشی شمع بالینم
حدیث آرزو مندی که در این نامه ثبت افتاد                         همانا بی غلط باشد که حافظ داد تلقینم 

درد دل