به مژگان سیه کردی هزاران رخنه در دینم                       بیا کز چشم بیمارت هزاران درد برچینم
الا ای همنشین دل که یارانت برفت از یاد                        مرا روزی مباد آن دم که بی یاد تو بنشینم
جهان پیراست و بی بنیاد ازاین فرهادکش فریاد                 که کرد افسون و نیرنگش ملول از جان شیرینم
ز تاب آتش دوری شدم غرق عرق چون گل                       بیار ای باد شبگیری نسیمی زان عرق چینم
جهان فانی و باقی فدای شاهد و ساقی                        که سلطانی عالم را طفیل عشق می بینم
اگر بر جای من غیری گزیند دوست حاکم اوست                حرامم باد اگر من جان به جای دوست بگزینم
صباح الخیر زد بلبل کجایی ساقیا بر خیز                           که غوغا می کند در سر خیال خواب دوشینم
شب رحلت هم از بستر روم تا قصر حورالعین                      اگر در وقت جان دادن تو باشی شمع بالینم
حدیث آرزو مندی که در این نامه ثبت افتاد                         همانا بی غلط باشد که حافظ داد تلقینم 

درد دل

یکی گوید سراپا عیب دارم
یکی گوید زبان از غیب دارم
نمی دانم که هستم هرچه هستم
قلم چون تیغ می رقصد به دستم
نه دِئبـِل نه فَرَزدَق نه کُمِیتَم
ولیکن خاک پای اهل بیتم
الا ساقی مستان ولایت
بهار بی زمستان ولایت
از آن جامی که دادی کربلا را               بنوشان این خراب مبتلا را
چنان مستم کن از یکتا پرستی               که از آهم بسوزد ملک هستی
هزاران راز را در من نهفتی                ولی در گوش من اینگونه گفتی
زاحمد تا احد یک میم فرق است            جهانی اندرین یک میم غرق است
یقینا میم احمد میم مستیست                  که سرمست ازجمالش چشم هستیست
زاحمد هر دو عالم آبرو یافت               دمی خندیدو هستی رنگ وبو یافت
اگر احمد نبود آدم کجابود                    خدا را آیه ای محکم کجا بود
چه می پرسند کین احمد کدام است         که ذکرش لذت شُرب مدام است
همان احمدکه آوازش بهار است            دلیل خلقت لیل النهار است
همان احمد که فرزند خلیل است             قیام بت شکن هارادلیل است
همان احمدکه ستارُالعیوب است             دلیل راه و علّامُ الغیوب است
همان احمدکه جامش جام وحی است        به دستش ذوالفقار امر و نهی است
همان احمد که ختم الانبیاء شد               جناب کُنتُ کنزاً مخفیا شد
همان اوّل که اینجا آخر آمد                   همان باطن که برما ظاهرآمد
همان احمد که سرمستان سرمد              بخوانندش ابوالقاسم محمّد
محمد میم و حاء و میم و دال است          تدارک بخش عدل و اعتدال است
ادامه شعر را از اینجا بخوانید