دیگر هوای خانه را باران نمی گیرد                               دنیای من در انزوا پایان نمی گیرد

 آب حیاتم دادی و من تازه فهمیدم                              حتی شعور شعر , بی تو جان نمی گیرد

 هر عارفی با دیدنت عقل از سرش رفته                       حافظ سلوک عشق را آسان نمی گیرد

یک سلسله افتاده زیر پات , بعد از این                          حلاج دیگر شور در میدان نمی گیرد

توی نگاهت صد هزاران حرف خوابیده                            جای سکوتت را غزلهامان نمی گیرد

 آدم به نامت سجده کرد ای عشق ,                           می دانم قلبی که تسلیمت شود , شیطان نمی گیرد

هر چند که انتخاب راه درست، برای همه آزاد است، اما به نظر می رسد که برخی عوامل سبب می شود که انسان، راه درست را گم کند و به سوی دوزخ و کفر بشتابد. تولد ناپاک از جمله این موارد است. بسته شدن نطفه ی انسان به صورت حلال، آنقدر مهم است که رسول خدا (ص) فرمود: «دوست ندارد ما را مگر شخص حلال‏زاده، و دشمنى نمى ‏کند با ما جز آنکه ناپاک زاده باشد.» (1)

انگار نطفه ای که سر آغازش با دریدن حدود خدا آغاز شود، مسیرش جز با لگدمال کردن طاعت او ادامه نخواهد یافت.

در این مقاله به بررسی نسب برخی از قاتلان امام حسین (علیه السلام) خواهیم پرداخت: یزید بن معاویه، عبیدالله بن زیاد بن ابیه، شمر ذی الجوشن، عمر بن سعد بن ابی وقاص، ده تنی که بر پیکر پاک امام اسب راندند.

یزید بن معاویه
پدر یزید معاویه نبود. به احتمال زیاد به علت وجود قاعده ی فراش، فرزند زنازاده ی «میسون» را به معاویه منتسب ساختند. قاعده ی فراش بیان می کند که اگر فرزندی در مدت زوجیت زنی با مردی متولد شود و مرد نگوید که این فرزند من نیست، بچه را به او منتسب می کنند؛ چه از او باشد چه نباشد.

میسون، مادر یزید، از قبیله ی کلبیان  و دختر بَجدَل کلبی است. (2) زمانی که شهرت زیبایی و اندام موزون او به گوش معاویه رسید، معاویه، ندیده عاشق او شد و در سن 52 سالگی او را به کاخ فراخواند و با او ازدواج کرد.

میسون، زنی بود از قبیله ی مسیحیان و یزید نیز در دامن همین قبیله بزرگ شد و مسیحیان را به مسلمانان ترجیح می داد. تا آنجایی که برای پسرش «خالد» مربّیان مسیحی آورد.

زمانی که میسون با معاویه ازدواج کرد، باکره نبود. نطفه ی یزید نیز زمانی بسته شد که میسون با غلام پدرش، رابطه برقرار کرد و از او حامله شد. (3)

عبیدالله بن زیاد بن ابیه
عبیدالله بن زیاد که در زیارت عاشورا «ابن مرجانه» خوانده شده است، پدرش زیاد بن ابیه بود. کسی که پدر خودش نیز معلوم نیست. مادر زیاد (مادر بزرگ ابن مرجانه) سمیّه، زنی بدکاره بود. سمیه زمانی که در زوجیت پدر زیاد بود، با مردان دیگر رابطه داشت و در آن زمان، به زناکاری مشهور شده بود.

بعدها ابوسفیان ادعا کرد که زیاد، حاصل زنای او با سمیه بوده است امّا تاریخ نویسان معتقدند که این دروغی بیش نیست و سمیه در زنا با غلام بنی علاج، زیاد را باردار شد. (4)

از طرفی مادر عبیدالله بن زیاد، مرجانه بود. زنی کافر که به گمراهی مشهور بود. زمانی که از زیاد جدا شد، به عقد شیرویه در آمد که مردی کافر بود. عبیدالله نیز در خانه ی شوهر مادرش رشد یافت. (5)

ابن زیاد کسی است که از زبان مبارک امام حسین (ع)، «زنازاده پسر زنازاده» خوانده شد. (6)

شمر ذی الجوشن
در روز عاشورا، امام حسین (ع)، آتشی فراهم کرد تا مانع پیشروی لشکر دشمن شود. شمر با وقاحت به امام گفت: «ای حسین! به سوی آتش شتاب کردی پیش از آنکه قیامت برسد.» امام در پاسخ او فرمود: «ای پسر زن بزچران! تو از من به آتش سزاوارتری.» (7)

مادر شمر که زن بزچرانی بود و در بیابان به کار خود مشغول بود، از چوپانی که از کنار او می گذشت، تقاضای آب کرد تا با آن رفع عطش کند. چوپان تقاضای شیطانی خود را شرط دادن آب قرار داد و او نیز پذیرفت و از این طریق، نطفه شمر منعقد شد. (8)

عمر بن سعد ابی وقاص
عمر، فرزند سعدی است که در انتسابش به وقاص تردید وجود دارد. مادر سعد با خادم مادرش که مردی از قبیله ی بنی عذره بود، زنا کرد و حاصل آن سعد بی سعادت شد. اتفاقاً روزی سعد ابی وقاص با معاویه بر اثر چنین ماجرایی بحث کردند. ماجرا اینگونه بود که سعد به معاویه گفت: «من در امر خلافت از تو سزاوارتر هستم.» معاویه در جوابش گفت: «چون تو از نطفه ی مردی از قبیله ی بنی عذره هستی، لایق امر خلافت نیستی؛ زیرا آنها ار اراذل مردم اند.» (9)

سید اسماعیل حمیری، در شعری به زیبایی چنین رقابتهایی را در آن دوره به تصویر کشیده است. او می گوید: «زمانه این گونه گردیده است که کسانی که نسب معینی ندارند به ریاست می رسند. آنها خود را به کسی به دروغ نسبت می دهند در حالی که نسبی پست و بد ذات دارند. ملعونین اول و ثانی و ثالث و معاویه و دیگران که همگی صاحب نسبهای غیرمعروف و پست بوده اند بر مردم ریاست کرده اند و اگر حرام زادگی فرزندان سعد نبود، آنها نیز به ریاست نمی رسیدند.» (10)

کسانی که بر پیکرها اسب راندند
پس از شهادت امام حسین (ع) و یارانشان، عمر بن سعد ملعون فریاد زد: «چه کسی داوطلب می شود که بر بدن حسین اسب بتازد؟»

ده نفر از مردم سنگ دل جلو دویدند که عبارت بودند از: 1. اسحاق بن حوبه (کسی که پیراهن امام را غارت کرد) 2. اخنس بن مرثد 3. حکیم بن طفیل 4. عمر بن صبیح صیداوی 5. رجاء بن منقذ عبدی 6. سالم بن خیمثمه جعفی 7. صالح بن وهب جعفی 8. واحظ بن غانم 9. هانی بن ثبیت حضرمی 10. اُسید بن مالک

اینان در برابر کاری که کردند، جایزه ی کوچکی از ابن زیاد گرفتند. ابن طاووس در کتاب ارزشمند خود، «لهوف» ذکر می کند که هر ده تن آنها حرام زاده بودند. (11)

وَ لَعَنَ اللَّهُ آلَ زِیادٍ وَ آلَ مَرْوانَ وَ لَعَنَ اللَّهُ بَنى اُمَیَّةَ قاطِبَةً وَ لَعَنَ اللَّهُ ابْنَ مَرْجانَةَ وَ لَعَنَ اللَّهُ عُمَرَ بْنَ سَعْدٍ وَ لَعَنَ اللَّهُ شِمْراً وَ لَعَنَ اللَّهُ اُمَّةً اَسْرَجَتْ وَ اَلْجَمَتْ وَ تَنَقَّبَتْ لِقِتالِکَ... (12)

و خدا لعنت کند خاندان زیاد و خاندان مروان را و خدا لعنت کند بنى امیه را همگى و خدا لعنت کند فرزند مرجانه (ابن زیاد) را. خدا لعنت کند عمر بن سعد را و خدا لعنت کند شمر را و خدا لعنت کند مردمى را که اسبها را زین کردند و دهنه زدند و به راه افتادند براى پیکار با تو.

نسل های نورانی، تولدهای پاک
این بررسی مختصر، نشان می دهد که فرزندی که در اثر زنا متولد می شود دارای ویژگیهای خاصی است که او را برای مقابله با حق مستعد می سازد. از طرفی سخنان حضرت سید الشهدا (علیه السلام) در مقابل صف حرام زادگان، نشان می دهد که تولد پاک و حلال بودن نطفه چقدر مهم است.

پاکی نسل امام حسین (ع) تا جایی آشکار است که شمر ملعون در آخرین لحظات به امام می گوید: «پدرت بهترین مردمان بعد از پیغمبر برگزیده، صاحب تعظیم و احترام است و من امروز تو را می کشم و به زودی پیشمان خواهم شد و به دوزخ خواهم رفت. ولی به خاطر کینه ای که در دل دارم خون تو را بر خاک می ریزم و بر فرزند پیغمبر رحم نمی کنم.» (13)

و در جایی دیگر گفت: «من تو را به حق شناختن می شناسم! مادرت فاطمه ی زهرا و پدرت علی مرتضی و جدت محمد مصطفی است و کسی که از جانب تو دشمنی می کند و طلب خون تو را می کند، خداوند علی اعلا است. با این حال تو را می کشم و هیچ پروایی از این کار ندارم...» (14)

الا لعنت الله علی قوم الظالمین.

شیعیان دیگر هوای نینوا دارد حسین

روی دل با کاروان کربلا دارد حسین

از حریم کعبه جدش به اشکی شست دست

مروه پشت سر نهاد اما صفا دارد حسین

میبرد در کربلا هفتادو دو ذبح عظیم

پیش از اینها حرمت کوی منا دارد حسین

پیش رو راه دیار نیستی کافیش نیست

اشگ و آه عالمی هم در قفا دارد حسین

بسکه محملها رود منزل به منزل با شتاب

کس نمیداند عروسی یا عزا دارد حسین

رخت دیباج حرم چون گل بتاراجش برند

تا بجائی که کفن از بوریا دارد حسن

بردن اهل حرم دستور بود و سر غیب

ورنه این بی حرمتیها کی روا دارد حسین

سروران پروانگان شمع رخسارش ولی

چون سحر روشن که سر از تن جدا دارد حسین

سر بقاچ زین نهاده راه پیمای عراق

مینماید خود که عهدی باخدا دارد حسین

او وفای عهد را با سر کند سودا ولی

خون بدل از کوفیان بی وفا دارد حسین

دشمنانش بی امان و دوستانش بیوفا

با کدامین سرکند ، مشکل دوتا دارد حسین

سیرت آل علی با سرنوشت کربلاست

هر زمان ازما ، یکی صورت نما دارد حسین

آب خود با دشمنان تشنه قسمت میکند

عزت و آزادگی بین تا کجا دارد حسین

دشمنش هم آب میبندد بروی اهل بیت

داوری بین باچه قومی بی حیا دارد حسین

بعد از اینش صحنه­ها و پرده­ها اشکست و خون

دل تماشا کن چه رنگین پرده­ها دارد حسین

ساز عشق است و بدل هر زخم پیکان زخمه­ای

گوش کن عالم پر از شور و نوا دارد حسین

دست آخر کز همه بیگانه شد دیدم هنوز

با دم خنجر نگاهی آشنا دارد حسین

شمر گوید گوش کردم تا چه خواهد از خدا

جای نفرین زیرلب دیدم دعا دارد حسین

اشک خونین گو بیا بنشین بچشم شهریار

کاندرین گوشه عزائی بی ریا دارد حسین